De verhalen van onze ambassadeurs

Id's me is trots dat een aantal mensen uit willen dragen hoe belangrijk ons product voor hen is.
Ervaringen, echte verhalen, motiverende adviezen, kortom het waarom en nut nog eens duidelijk gemaakt.
En soms doet je dat beseffen dat het jou ook had kunnen gebeuren, wat zij hieronder vertellen.

Lees onderstaand het aangrijpende verhaal van Monique.
Haar overkwam dit recent, en dankzij de tag die Richard bij zich droeg werd zij tijdig geinformeerd over hoe het met hem ging en waar hij was.
Haar verhaal:

Herken je dit?

Je hebt een rondje hard gelopen en als je thuis komt, gaat ook je man een rondje lopen. Je hoort wel wat en waar hij gaat lopen, maar je registreer het niet. Het gaat namelijk al jaren goed. Maar dan komt die ene keer dat het anders gaat. Je verwacht iemand rond een bepaald tijdstip weer thuis, maar hij komt niet. Je wordt ongerust, loopt buiten een rondje of hij ergens staat te kletsen en de tijd verstrijkt. Dan roep je de hulp van je buren in om te kijken wat te doen. Het klopt niet dat hij er nog steeds niet is. Zouden die sirenes en traumahelikopter voor hem zijn geweest? En dan gaat je mobiel. Je mist het telefoontje, maar op je voicemail heeft een arts van de IC van het AMC ingesproken. Je man is opgenomen. Eindelijk weet je waar hij is.

Door een tag op zijn schoen is zijn identiteit achterhaald. Deze was door de hulpdiensten niet eerder opgemerkt en een oproep via Burgernet en op Facebook hadden ook niet geleidt tot identificatie. In het AMC werd verteld hoe blij ze waren dat ze de tag vonden en familie konden inlichten. Ook uit contact met de politie is mij later verteld hoe veel moeite men heeft gedaan om de identiteit van mijn man te achterhalen.

Voorkom deze situatie en zorg ervoor dat je te identificeren bent. Niet alleen voor jezelf, maar ook voor familie/vrienden en de hulpdiensten. In dit geval is het goed afgelopen, maar het tijdig kunnen identificeren zou het verschil maken tussen wel of geen afscheid kunnen nemen van je geliefde.

Monique

We stellen graag nog een Ambassadeur van Id's me voor: 
Marco Hoogenraad.
Lees hieronder zijn verhaal.

Wat een eer om ID's ME ambassadeur te mogen zijn.

Van 2000-2016 ben ik zeer fanatiek wedstrijd triatleet geweest. Eigenlijk nooit serieus geblesseerd geweest tot ik overging op het "echte" werk - de lange afstand- waarbij ik in 2012 en 2013 een paar flinke fietsongelukken heb gehad. Boven boven wonder ben ik in deze drie ongelukken bij kennis gebleven en kon ik vertellen wie ik was.

Afgelopen 5 mei is mijn vrouw, mijn allesie en mijn grootste triathlonfan overleden aan de gevolgen van kanker. Speciaal voor haar, mezelf en onze 2 kids trek ik wederom de triathlonschoenen aan om de Frysman te doen op 3 juli 2021! En vanaf de eerste training draag ik een ID's Me armband. Ik hoop het natuurlijk niet maar ik wil er nu altijd vanuit gaan dat ik herkend wordt! Daarnaast is het een mooi sierraad! Mooi en noodzakelijk!

Marco

We kregen de volgende tekst aangeleverd van een van de eerste Id's me klanten in 2014.
Het spreekt eigenlijk voor zich. Lees het maar eens.

Sinds mijn sportleven (2014) als wielrennen en veldrijder gekozen om niet meer met een verlept papiertje met telefoonnummer van mijn vrouw op training te gaan.

Waarom, voorheen kwam ik er bij terugkomst vaak achter dat ik niks bij me had of het papiertje ondertussen onleesbaar geworden, hoe mijn vrouw er ook op hamerde dat ik iets mee moest hebben in het geval dat, toch vergat ik het soms.
Om daar ontzorgt te worden en altijd iets bij me te hebben, gezocht naar een leverancier van SOS bandjes, name tags oid.
Zodoende kwam ik terecht op de site van id's me SOS armbandjes.

Een exemplaar besteld, geleverd met meerdere maten bandjes waar de SOStag op geplaatst kan worden, en dagelijks gaan dragen.
Waar ik toen vrijwel dagelijks sport beoefende in de vorm van wielrennen en veldrijden bleef de armband zodoende 24/7 om mijn pols, ongeacht of ik aan het sporten was of niet.
Hierbij hoefde ik dus ook nooit stil te staan bij het feit of ik mijn gegevens bij me heb in geval van nood en/of ongeval, en in dat geval contact kan worden gelegd met mijn directe familie.

Voorwaarde was dat ik geen hinder zou ondervinden van het dragen, er goed uitziet, en de armband als natuurlijk zou gaan beschouwen, je naakt voelen als ik hem niet om zou hebben heb dus.
Ook de leesbaarheid zou van goede kwaliteit moeten zijn en blijven icm de dagelijkse handelingen en sportbeoefeningen.

Mijn SOSarmband van 2014 is nog steeds mijn dagelijkse metgezel en wordt nog meer op de proef gesteld dan in het begin.
Nog steeds 24/7 id's me, on'me, on the job, op de racefiets, mtb, veldritfiets, tijdrijden, tijdens het open water zwemmen, hardlopen en trailrunnen en onder de douche!

Nu waarom deze informatie, zelf vind ik het voor mezelf en voor mijn naaste een prettig idee altijd identificeerbaar te zijn op moment dat je zelf iets overkomt en niet meer aanspreekbaar bent.
Je kunt deze informatie delen met behulp van je smartphone, echter deze heb ik niet altijd bij me met het zwemmen, hardlopen of andere situaties. Met deze SOS armband is dat geen issue.
Aangezien mijn SOS armband nog steeds dienst doet en nog goed leesbaar is na ruim 6 jaar 24/7 dragen deel ik deze ervaring, zodoende anderen weten wat ze aanschaffen en welke kwaliteit ze kopen.

id's me, on'me!

Roel

Lees het verhaal  van Lars.

Ik ben fanatiek triatleet en vooral buitensporter.
Ik train vaak alleen en ga dan t liefst de bossen in met mijn mountainbike of hardlopend.
Ook zwem ik in open water. We zijn veel in het buitenland, doen internationale Xterra's, fietsvakanties en maken tochten door de bergen.
Een ongeluk is snel gebeurd op paadjes en langs afronden.
Telefoon en paspoort neem ik dan vaak niet mee.
Id's me is cruciaal bij ongelukken in afgelegen gebieden en het geeft een veilig gevoel, als ik een ongeluk krijg. 

Lars

En nog iemand die uitlegt waarom een Id's me bandje belangrijk is.
Lees hier wat Maud daar van denkt.

Ik train (bijna) iedere dag. Heel vaak alleen en het liefste in de bossen. Ik geniet enorm van de natuur, de stilte en de rust. Hoe mooi ik dat ook vind, ik realiseer me vaak dat het ook enig risico met zich meebrengt. Er kan iets met me gebeuren. Ik ben eerlijk: ik heb vrijwel nooit iets bij me waar mijn gegevens op staan. Daarom is het polsbandje van Id's me zo ideaal! Ik heb het continu om mijn pols, dus vergeten kan ik het niet. Laten we hopen dat het nooit nodig is, maar als...dan kan meteen contact worden opgenomen met een van mijn contactpersonen die erop staan. Een enorm veilig gevoel!

Maud

De motivatie van fysiotherapeut, vader en sporter Stefan schrijft hieronder zijn verhaal.

Vijf jaar geleden heeft onze zoon de diagnose Diabetes Mellitus type I gekregen. Na de eerste schok
volgde een heleboel geregel. Eerst zelf alles onder de knie krijgen en daarna de school, familie en
vrienden inlichten zodat iedereen weet hoe er gehandeld moet worden.
Zelfstandigheid geven is voor ons van het grootste belang en zeker ten aanzien van zijn Diabetes.
Echter in situaties als vakantie, buitenspelen en sport ben je er nooit geheel gerust op dat alles goed
gaat want er spelen zoveel factoren een rol. Voor ons is het een hele geruststelling dat als er
onderweg met onze zoon iets gebeurd hulpverleners meteen op de hoogte zijn van de aandoening
en wij te bereiken zijn. Het armbandje is hierbij de perfecte uitkomst. Mooie bijkomstigheid is dat
onze zoon het id’s me armbandje ervaart als een stoere accessoire in plaats van een noodzakelijk
kwaad, wat niet geheel onbelangrijk is voor een tiener.

Stefan

Arrianne schreef ons het volgende:

Je brengt je kind naar de sportclub, naar school, naar de opvang. Is dan de trainer, juf of meester of die lieve dame in de BSO opeens ook degene die alles weet van je kind? Welke medicijnen, welke juist niet, het telefoonnummer van papa of mama. Misschien is het ergens wel opgeborgen in een map of ter sprake gekomen op een intake gesprek of eerste keer dat je kind daar kwam. Maar in de hectiek van het moment dat er iets gebeurt, is het toch voor de hulpverleners die ze dan opeens ook nog eens geworden zijn, vervelend als ze niet precies weten wie te bellen om te melden dat er iets is. En de medische zorgverleners vinden het ook vast wel prettig om te weten of er medische zaken zijn waar rekening meegehouden moet worden. Ligt die verantwoordelijkheid niet bij jullie, de ouders?

Soms is de aanleiding om een Id's me product aan te schaffen na een heftige gebeurtenis.
Lees het verhaal van Margalith:

Sinds mijn man een hartstilstand kreeg in 2015 bij de midwinter marathon (gelukkig gereanimeerd) en als "John Doe" werd afgevoerd omdat we ook achterkant startnummer waren vergeten in te vullen, hebben we er beiden dag en nacht eentje om.
Zou niet meer zonder willen.
Margalith

Valerie heeft zelfs meer dan een persoonlijke reden.
Lees haar verhaal.
Op de Facebook pagina voor hardlopende dames werd ooit gevraagd hoe men zich identificeert mocht er ooit iets gebeuren. Hier kwam Id’s me ook voorbij en ik heb er toen direct 1 besteld. Destijds een hele simpele mooie dunne met een leuk stukje tekst erbij. Eigenlijk meer voor de grap dan met een doel.
Dit veranderde na mijn 2 herseninfarcten. Nu bevat mijn Id’s me cruciale info, die mócht er iets gebeuren, immers loop ik meestal alleen met mijn honden, alle info geeft die hulpverleners nodig hebben. En aangezien ik altijd met mijn honden loop, het in veel landen zelfs verplicht is dat je honden een Id tag hebben (zoals Engeland waar ik veel trail) heb ik die direct voor ze besteld toen de mogelijkheid er was voor om hun halsbanden. En natuurlijk zijn ze gechipt, maar dit gaat toch net even iets sneller aangezien niemand standaard is uitgerust met een chiplezer.

Marcia Jansen schreef deze review voor Id's me.
Vanuit het verre Canada laat ze weten waarom voor Id's me toegevoegde waarde heeft.
In een ver verleden was ik wielrenster en zoals dat gaat in het wielrennen, heb ik meer dan eens een schuiver gemaakt. Een keer ben ik zelfs na een val tijdens een trainingsrit - toen vrijwel iedereen nog zonder helm rondreed - met een flinke hoofdwond in een ambulance naar het ziekenhuis afgevoerd. Gelukkig was ik bij bewustzijn en niet alleen, dus mijn vader en moeder waren al snel onderweg naar het ziekenhuis waar ze mij met een tulbandverband om mijn hoofd weer op konden halen.

Sinds ik aan triathlon doe, train ik echter regelmatig alleen. Bij gebrek aan trainingsmaatjes of drukke planningen ga ik zelfs wel eens in mijn eentje  mountainbiken (wel met een helm tegenwoordig). Ik woon in Canada, dus dat mountainbiken is niet helemaal hetzelfde als in Nederland. Rotsen, wortels, steile afdalingen, drop-offs, je komt het hier allemaal tegen in de bossen rondom ons huis. Ik fiets dan ook altijd met mijn groene Id’s Me armband met daarop mijn daarop mijn contactgegevens. De armband is er in verschillende maten, dus er past er altijd wel een en is zo licht dat je er tijdens het sporten geen last van hebt.

Mocht er iets mis gaan tijdens het mountainbiken, trailrunnen of het fietsen en lopen op de weg (veel fietspaden heb je hier helaas niet), dan kan in ieder geval mijn familie ingelicht worden. Ik hoop nog steeds geen flinke crash te maken uiteraard, maar het is in ieder geval een fijn gevoel dat als er iets gebeurt, mijn vriend en kinderen snel op de hoogte zijn.

#Staysafe!

Marcia Jansen   

Een van onze nieuwe klanten reed kort geleden zijn trainingsritje op de fiets, en toen ........

Afgelopen augustus had ik weer eens een fietstochtje gepland. Ik zou naar het nieuwe huis van mijn zwager fietsen. Dus zo gezegd, zo gedaan. Althans dat dacht ik toen ik die zondagmiddag van huis vertrok. Mooi weer, windje in de rug en de wetenschap dat ik terug niet tegen de wind in zou hoeven fietsen, want ik zou samen met mijn vrouw met de auto de terugreis doen.

In Driebergen meende een automobilist echter naar rechts af te slaan zonder daarbij op de rechtdoorgaande fietser te letten. Ik kon hem niet meer ontwijken en belandde tegen zijn voorscherm en vervolgens op de grond op mijn rechterknie. Mijn rem-schakelgrepen sloegen kapot op zijn motorkap, mijn linkeronderarm werd stevig geschaafd en de val bezorgde mij nog meer flink bloedende wonden. Omstanders hielpen mij op de been en iemand was zo zorgzaam een ambulance te bellen, want ik zag er al met al slecht uit. Tijdens de eerste behandeling in de ambulance toonde ik de ambulancebroeder mijn sport-ID Idsme armband waarop hij zei: Dat zou iedereen moeten hebben en nu breng ik u naar de Spoedeisende hulp.

Aldaar aangekomen werd ik, na enig wachten, onderzocht door een arts, die mij ook weer de nodige routinevragen stelde. Opnieuw liet ik mijn Idsme armband zien. Nou, zei ze, dat zou iedereen moeten hebben! Ik antwoordde haar: ja dat zei uw collega in de ambulance ook, en wilt u wel geloven dat ik die armband pas drie weken in mijn bezit heb…..

Mijn verwondingen zijn allemaal genezen, ik heb inmiddels een nieuwe fiets en rijd weer door de omgeving, maar nooit zonder mijn Idsme sport armband.

Frans 

 

We mogen een nieuwe Ambassadeur introduceren !
Eric Jansen uit Maastricht.
Maar de aanleiding is echter niet zo mooi.
Een levensingrijpend ongeval is hem tijdens een van de frequente trainingsritjes die hij aan het doen was als voorbereiding op Ironman Maastricht 2019 overkomen.
Lees hieronder het verhaal.

Het is een mooie, warme dag in juni 2019 in Limburg. Al vroeg ga ik op pad voor een tijdrittraining.  Langs de Zuid-Willemsvaart richting Maaseik, over het veer bij Berg aan de Maas en dan de laatste twintig kilometer nog even alles uit de kast terug naar Maastricht.
Met een vaartje van 34 kilometer per uur passeer ik Urmond, Stein, Oud Geulle en Bunde, langs het Julianakanaal en dan wordt alles zwart!
Wandelaars vinden mij buiten bewustzijn op het fietspad en bellen 112.
Wat er precies is gebeurt, weet ik nog steeds niet. Dat beeld zal ik volgens de neuroloog waarschijnlijk ook niet meer terugkrijgen.

Ik denk dat ik in een scheur in het fietspad ben gereden en over de kop geslagen.
Volgens mijn I-Watch ben ik ruim drie kwartier buiten bewustzijn geweest.
Wat ik wel zeker weet, is dat mijn helm mijn leven heeft gered. De helm was in tweeën gespleten. Als ik die niet had gedragen, waren de gevolgen veel erger geweest en had ik het misschien niet eens na kunnen vertellen. 
De artsen in het ziekenhuis constateren een hersenschudding, een gebroken jukbeen, een beschadigde oogkas en verschillende verwondingen in het gezicht.
Na twee dagen ziekenhuis mag ik naar huis, maar thuis nemen de hoofdpijnklachten toe.
Ik ga toch maar terug naar de eerste hulp, vraag om een MRI-scan, maar krijg te horen dat de artsen daar de meerwaarde niet van in zien. Wel werd er een CT-scan gemaakt, waarop geen bloedingen of andere schade te zien was.

Hoewel mijn gezicht weer heelde, bleven echter de hoofdpijnklachten aanhouden, bleef ik slecht zien en had ik last van overprikkeling, concentratieverlies en evenwichts-problemen.
De klachten houden aan, en na tien weken tobben, en zelfs met zware hoofdpijn op de eerste hulp belandt, krijg ik uiteindelijk via mijn kaakchirurg een verwijzing voor een MRI-scan. Die wijst begin september 2019 uit, dat ik permanent hersenletsel aan de val heb overgehouden.
Na een lange zoektocht naar de juiste behandeling, volg ik sinds januari 2021 het behandelprogramma Hersenz.

Hierdoor krijg ik meer en meer inzicht in mijn ziektebeeld en maak sindsdien betere keuzes in mijn dagplanning.
Ik heb geleerd om mijn energie te verdelen en op tijd mijn rust te nemen.
Daardoor raakt mijn accu niet helemaal leeg en is de overprikkeling minder heftig. Mindfulness-oefeningen helpen bij de onrust in mijn hoofd. Ik kan beter ‘nee’ zeggen en mijn grenzen aangeven, zonder dat dit me een schuldgevoel geeft. Ik leef nu meer vanuit het motto ‘het is zoals het is’, waardoor ik mezelf en mijn situatie meer aanvaard en rust vind.

Sinds Januari 2022 ben ik Ambassadeur voor Id’s me, de SOS-armband.
Ten tijde van mijn ongeval had ik alleen mijn I-Watch om en telefoon bij me.
Dat was vervelend voor mijn hulpverleners, aangezien er voldoende tijd aan het stabiliseren van mij als patiënt nodig was, terwijl niemand wist wie ik was, of wie er gebeld moest worden. Id’s me lost dat probleem op. Ik draag nu 24/7 mijn (Health-ID CC) armband, en daarop staat wat belangrijke informatie is.
Hoe vaak loop je niet naar buiten, of ga urenlang sporten, zonder dat je wat bij je hebt?
Maar denk ook eens aan het thuisfront. Die wil dolgraag dat telefoontje krijgen als jou wat overkomen is. En dan komen ze misschien nog op tijd bij je, het kan zo maar te laat zijn.

Laat mijn verhaal een voorbeeld en les zijn voor iedereen.
Zorg dat je identificeerbaar bent en dat alle belangrijke gegevens op je Id’s me SOS-armband staat.

Mijn verhaal is opgetekend door Marcia Jansen en staat op Transition.nl , de website van de N.T.B. en is gericht als waarschuwing aan alle triatleten in Nederland en daarbuiten.

Eric Jansen